" O HÓRREO GALEGO "

Os Hórreos, son Tesouros culturaís e arquitectónicos da nosa terra, eran as despensas ou graneiros que se utilizaban en Galicia, son estructuras rectangulares de pedra ou madeira, construidas sobre pilares de canteria, almacenabanse froitas, e outros alimentos das cosechas, sobre todo gran (millo), para conservalos alexados da humedade e dos animaís (ratos e outros roedores)

Hórreo en Gondomar

Non se sabe ben o orixen dos hórreos, é probable que se remonte a época Castrexa ou Celta, pos dispoñián de almaces para gardar o gran, con unha estructura similar, ainda que despois foi modificada polos romanos.
É frecuente atopar cruces e pirámides no cume dos hórreos, as cruces son para espantar os malos espíritos e as pirámides simbolizan a fertilidade.

Hórreos en Combarro

Os hórreos eran símbolo de riqueza, o tamaño indicaba a riqueza que poseía o dono da casa.

Hórreo de Carnota

Hórreo e palomar de Lira

O Hórreo maís longo de Galicia é o de Araño de Rianxo, con 37,05 mts. de lonxitude.

Un dos elementos constructivos maís representativos de Galicia son os Hórreos.
Hai miles de eles espallados pola nosa terra.

Hórrreo en O Cebreiro

" O ÚLTIMO GALEGUISTA "

• ISAAC DÍAZ PARDO (1920-2012) 

Isaac foi o home máis querido de Galicia (según o escritor Manuel Rivas), e non lle faltaba razón.

Fundou a fábrica de Cerámicas do Castro, Constituio en Arxentina xunto con outros destacados Galeguistas o Laboratorio de Formas (ainda que Isaac decia que el non era Galeguista, que Galeguista era seu pai, que el era máis a esquerda, porque pertenecia as Xuventudes Socialistas Unificadas, pero eu o de Galeguista non me refiro o das siglas dos partidos).
Restaurou a producción de Cerámica de Sargadelos, sendo director-administrador do grupo, ata que foi traicionado e enganado.
Isaac solo traballou por e para Galicia, e deixounos un gran legado historico tanto cultural como artistico que cuidou e aumentou, e tiña unha gran preocupación que era recuperar a memoria historica.

Isaac fala que as cousas que teñen raices son as que teñen posibilidades de sosterse no futuro e as que non teñen raices non se soteñen, e ten toda a razón, pero vendo o que está a ocurrer en Galicia, fai dudar a un si as cousas teñen as suficentes raices ou empezan a secar, pois cada vez falase menos na nosa lingua, non vexo que se potencia a nosa cultura, a nosa historia (eso de vivamos como galegos solo foi un anuncio), nos somos un País, (ou Nacionalidade Histórica como di o Estatuto de Autonomia) ou como se lle queira chamar (como decía Isaac) (JOSE DE SOUSA SARAMAGO dixo: Si un pertenece a un lugar, a unha historia, a unha lingua, eu  creo que eso é a Patria), por iso que cada un o interprete como queira, o que o final interesa e traballar todos na mesma dirección, todos polo ben da nosa Terra, defender os nosos intereses, a nosa cultura, as nosas raices, a nosa lingua, (O estatuto tamen di: A lingua propia de Galicia é o Galego, - Os idiomas Galego e Castelán son oficiales en Galicia), que persoa non se sinte orgullosa de saber falar a lingua propia da sua Terra ?, Eu son Galego e Español, porque o meu País, a miña Rexión, a miña Terra, Galicia-Galiza como queirades chamarlle, pertenece a España, si pertenecera a Portugal, seria Galego e Portugués.


Un 25 de Xullo de 1948, en Bos Aires, ante os Galeguistas exiliados,
Castelao, dixo:

• Que a fogueira do espíritu siga quentando as vosas vidas e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares.

Como decia Isaac os Galeguistas Históricos morreron todos, e agora con él foise o último.
Hasta sempre.

" NEGRO CARAVEL "

Fermosa peza interpretada por SOAS,  dúo formado, pola gaiteira e
pianista Cristina Pato e pola violonchelista e vocalista Rosa Cedrón.
Duas grandes artistas galegas do panorama músical a nivel mundial.                          

Negro Caravel é unha peza con versos da nosa poetisa Rosalía de Castro,fala do desengano e da traición, o amor de un home  por parte da sua amada,pertenece o seu álbum "Mulleres"  

Encantame ésta peza:

"MEDIO SÉCULO DE, O DÍA DAS LETRAS GALEGAS"
=========================================

O día 16 de Xuño do 2012 terá lugar a commemoración do 50 aniversario
de a maior festa cultural, O DÍA DAS LETRAS GALEGAS, na praza
coruñesa de Maria Pita.

A Real Academia Galega  comenzou a celebrar o Día das Letras
Galegas en 1963, para homenaxear as persoas que destacasen por
a sua creación literaria no idioma galego e pola defensa da nosa lingua,
cada ano dedicaselle a unha personalidade diferente, escollida pola
Real Academia Galega, tendo que levar, polo menos, dez anos morta.
A data de o 17 de Maio escolleuse, por ser en tal día como ise no
ano 1863 no que se publicou a obra "Cantares Galegos" de Rosalía
de Castro, que seria o comenzo do rexurdimento cultural do galego.


Vídeo de os 50 anos dos homenaxeados no Día das Letras Galegas
(1963-2012)
Música: Pucho Boedo, Himno Galego.

" DÍA DAS LETRAS GALEGAS "

17 de Maio de 2012
Dedicado o empresario e intelectual vigués;  VALENTIN PAZ ANDRADE  (1898 - 1987)




Paz Andrade foi un galeguista, e un poeta da xeneración de 1925,
foi un avogado de prestixio en Vigo,
escribiú ensaios literarios, históricos e económicos,
colaborou en varios periódicos e
foi director de o periódico galeguista "Galicia"






" PRANTO MATRICIAL "  (1954)

Poema de Paz Andrade, que evoca a morte de Castelao e que dedicou ó retorno de Castelao a Galiza.


Na Matricial Galicia, sempre túa,
que dende a Torre de Hércules ao Miño
un facho acenderá por cada illa,
cando ti volvas polo mare;
de toxo unha fogueira en cada monte;
cando ti volvas polo mare;
dos castros na coroa unha cachela,
cando ti volvas polo mare;
unha loura candea en cada pino,
cando ti volvas polo mare;
o seu cirio de frouma os alciprestes,
cando ti volvas plo mare;
luces de ardora branca en cada mastro,
cando ti volvas polo mare;
un farol mariñeiro en cada dorna,
cando ti volvas polo mare;
veliñas á xanela en cada casa,
cando ti volvas polo mare;
e as perolas das bágoas derramadas,
cando ti chegues polo mare;
cando ti chegues polo mare.............

" PROBIÑA DA TOLA "

" PROBIÑA DA TOLA "

Poema de Ramón Cabanillas  (Hestoria d'un Romance)

Vídeo, canción, Juan Pardo e Amancio Prada

Non teño parentes, amores nin chouza                    O conto é que un fillo bo mozo da dona

aldea en aldea, parroquia en parroquia                    do pazo da Gándara,anduvolles as voltas

ando pol-o mundo, arredada e soia                         ¡As cousas do mundo!.O triste da hestoria

xanto cando atopo c-unha almiña boa                      foi que o mozo ó irse, deixome sin honrra

que polós seus mortos, bótame de esmola                eu non me recordo,¡bah,quien se recorda!

a cunca do caldo e o anaco de broa                         Pero eu non acerto que ten esa hestoria

                                                                                           que cando contala,tristeiros escoitan

Durmo nos camiños,érgome co-aurora                     namentras eu saio correndo da horta

lávome nas fontes ,de crara ágoa morna                   os homes salaian,e as vellas e as mozas,

e as noites que a lúa loce briladora,                          c-o mandil nos ollos, doloridas choran

como n-un sospiro, paso horas mortas                     decindo en voz baixa:¡Probiña da Tola!

mirando pra ela,cantandolle copras                           A xente do mundo, que di que está corda

                                                                                            marmura o toparme, ¡Probiña da tola!

¡Lúa ,lúa branca como me namoras (bis)                   e non e verdade,¡Abofé.. Abofé estou corda!

os cans que me ladran.e os nenos que xogan             ¡ si a xente soupera!

tirándome pedras chamándome tola                           E non e verdade, abofé estou corda!

                                                                                            ¡Si a xente soupera,que vivo na grogia!

atreaveso veigas , rubo corredoiras                            Cando a noite cobre , o pinal de sombras

e salto valados,cuberto de roxas                                 dúrmone n-un leito, de fiunchos e follas

espiñas de estripos, e ortigas traidoras                         e a pouco desperto, e vexo unha pomba

que firanme carne e ráchanme roupa                           que baixa do ceo,voa que revoa

a roupa de probes que nunca foi nova                         e vén no meu colo, pousarse, e mimosa,

                                                                                              rúbeseme o peito, e bicame na boca

a xente do mundo que di que esta corda                        falame dos anxes, de Nosa Señora

marmura ó toparme                                                         E todas as noites ven a branca pomba,

                                                                                                e conmigo fala

¡¡Probiña Da Tola!!                                                          e conmigo xoga,até que alumeando

E non e verdade,                                                              o pinal a aurora,rube cara ceo,

Abofé .... abofé que estou corda                                       voa que revoa!

¡si a xente soupera!                                                           Por eso me río,¡cando meiga fora!

Cando camiñando paso pol -as hortas                         a xente do mundo, que di que está corda

a tempo que a xente turra da espiocha                         Marmura ó toparme...¡Probiña da Tola!

ou cava patacas ou pranta cebolas

sempre hai un que diga

¡A onde vades Roxa Ieu que nunca quixen

andar con parolas¡ demo de xudío !

¿a ti que she importa?

e, sin mais paliques, virome de costas

mais ben me porcato, facendome sorda

que queda decindo:

¡Probiña da tola!

" CAMIÑO LONGO"

CAMIÑO LONGO

(Poema de Ramón Cabanillas)

Camiño, camiño longo,

camiño da miña vida,

escuro e triste de noite,

triste e escuro de día...

¡camiño longo

da miña vida !

Vereda, vereda torta

en duras laxes aberta,

arrodeada de toxos,

crebada polas lameiras...

¡vereda torta, ti onde me levas!

Camiño, camiño longo.

A choiva, a neve e as silvas 

enchéronme de friaxe,

cubríronme de feridas...

¡camiño longo da miña vida !

Vereda, vereda fonda

de fontes tristes, sen auga;

sen carballos que dean sombra,

nin chouzas que dean pousada..

¡vereda fonda, ti cando acabas!

CAMINO LARGO

Camino, camino largo,

camino de mi vida,

oscuro y triste de noche,

triste y oscuro de día…

¡camino largo

de mi vida!

Vereda, vereda torcida

en duras losas abierta,

rodeada de toxos,

quebrada por lodazales…

¡vereda torcida, tú donde me llevas!

Camino, camino largo.

La lluvia, la nieve y las zarzas

me llenaron de frío,

me cubrieron de heridas

¡camino largo de mi vida!

Vereda, vereda honda

de fuentes tristes, sin agua

sin robles que den sombra

ni chozas que den posada

¡Vereda honda, tú cuando acabas!

Ramón Cabanillas, poeta da xeneración entre dous séculos.

(Cambados, 03/06/1876  -  09/11/1959)