" PROBIÑA DA TOLA "

" PROBIÑA DA TOLA "

Poema de Ramón Cabanillas  (Hestoria d'un Romance)

Vídeo, canción, Juan Pardo e Amancio Prada

Non teño parentes, amores nin chouza                    O conto é que un fillo bo mozo da dona

aldea en aldea, parroquia en parroquia                    do pazo da Gándara,anduvolles as voltas

ando pol-o mundo, arredada e soia                         ¡As cousas do mundo!.O triste da hestoria

xanto cando atopo c-unha almiña boa                      foi que o mozo ó irse, deixome sin honrra

que polós seus mortos, bótame de esmola                eu non me recordo,¡bah,quien se recorda!

a cunca do caldo e o anaco de broa                         Pero eu non acerto que ten esa hestoria

                                                                                           que cando contala,tristeiros escoitan

Durmo nos camiños,érgome co-aurora                     namentras eu saio correndo da horta

lávome nas fontes ,de crara ágoa morna                   os homes salaian,e as vellas e as mozas,

e as noites que a lúa loce briladora,                          c-o mandil nos ollos, doloridas choran

como n-un sospiro, paso horas mortas                     decindo en voz baixa:¡Probiña da Tola!

mirando pra ela,cantandolle copras                           A xente do mundo, que di que está corda

                                                                                            marmura o toparme, ¡Probiña da tola!

¡Lúa ,lúa branca como me namoras (bis)                   e non e verdade,¡Abofé.. Abofé estou corda!

os cans que me ladran.e os nenos que xogan             ¡ si a xente soupera!

tirándome pedras chamándome tola                           E non e verdade, abofé estou corda!

                                                                                            ¡Si a xente soupera,que vivo na grogia!

atreaveso veigas , rubo corredoiras                            Cando a noite cobre , o pinal de sombras

e salto valados,cuberto de roxas                                 dúrmone n-un leito, de fiunchos e follas

espiñas de estripos, e ortigas traidoras                         e a pouco desperto, e vexo unha pomba

que firanme carne e ráchanme roupa                           que baixa do ceo,voa que revoa

a roupa de probes que nunca foi nova                         e vén no meu colo, pousarse, e mimosa,

                                                                                              rúbeseme o peito, e bicame na boca

a xente do mundo que di que esta corda                        falame dos anxes, de Nosa Señora

marmura ó toparme                                                         E todas as noites ven a branca pomba,

                                                                                                e conmigo fala

¡¡Probiña Da Tola!!                                                          e conmigo xoga,até que alumeando

E non e verdade,                                                              o pinal a aurora,rube cara ceo,

Abofé .... abofé que estou corda                                       voa que revoa!

¡si a xente soupera!                                                           Por eso me río,¡cando meiga fora!

Cando camiñando paso pol -as hortas                         a xente do mundo, que di que está corda

a tempo que a xente turra da espiocha                         Marmura ó toparme...¡Probiña da Tola!

ou cava patacas ou pranta cebolas

sempre hai un que diga

¡A onde vades Roxa Ieu que nunca quixen

andar con parolas¡ demo de xudío !

¿a ti que she importa?

e, sin mais paliques, virome de costas

mais ben me porcato, facendome sorda

que queda decindo:

¡Probiña da tola!