" PROBIÑA DA TOLA "
Poema de Ramón Cabanillas (Hestoria d'un Romance)
Vídeo, canción, Juan Pardo e Amancio Prada
Non teño parentes, amores nin chouza O conto é que un fillo bo mozo da dona
aldea en aldea, parroquia en parroquia do pazo da Gándara,anduvolles as voltas
ando
pol-o mundo, arredada e soia ¡As cousas do mundo!.O triste da hestoria
xanto
cando atopo c-unha almiña boa foi
que o mozo ó irse, deixome sin honrra
que polós seus mortos, bótame de
esmola eu non me recordo,¡bah,quien se
recorda!
a cunca do caldo e o anaco de broa Pero eu non acerto que ten esa
hestoria
que cando contala,tristeiros
escoitan
Durmo nos camiños,érgome co-aurora namentras eu saio correndo da horta
lávome nas
fontes ,de crara ágoa morna os homes
salaian,e as vellas e as mozas,
e as noites que a lúa loce
briladora, c-o mandil nos ollos,
doloridas choran
como n-un sospiro, paso horas mortas decindo en voz baixa:¡Probiña da
Tola!
mirando pra ela,cantandolle copras A xente do mundo, que di que está
corda
marmura o toparme, ¡Probiña da tola!
¡Lúa
,lúa branca como me namoras (bis) e non e
verdade,¡Abofé.. Abofé estou corda!
os cans que me ladran.e os nenos
que xogan ¡ si a xente
soupera!
tirándome pedras chamándome tola E non e verdade, abofé estou
corda!
¡Si a xente soupera,que vivo na
grogia!
atreaveso veigas , rubo corredoiras Cando a noite cobre , o pinal de sombras
e
salto valados,cuberto de roxas dúrmone n-un leito, de fiunchos e
follas
espiñas de estripos, e ortigas traidoras e a pouco desperto, e vexo unha pomba
que
firanme carne e ráchanme roupa que baixa do ceo,voa que revoa
a roupa de
probes que nunca foi nova e vén no
meu colo, pousarse, e
mimosa,
rúbeseme o peito, e bicame na boca
a
xente do mundo que di que esta corda falame dos anxes, de Nosa Señora
marmura ó
toparme E todas as noites ven a branca pomba,
e conmigo fala
¡¡Probiña Da
Tola!! e
conmigo xoga,até que alumeando
E non e verdade, o pinal a aurora,rube
cara ceo,
Abofé
.... abofé que estou corda voa que
revoa!
¡si a xente
soupera! Por eso me río,¡cando meiga fora!
Cando
camiñando paso pol -as hortas a
xente do mundo, que di que está corda
a tempo que a xente turra da
espiocha Marmura ó
toparme...¡Probiña da Tola!
ou cava patacas ou pranta
cebolas
sempre hai un que diga
¡A onde vades Roxa Ieu que nunca
quixen
andar con parolas¡ demo de xudío !
¿a ti que she importa?
e, sin
mais paliques, virome de costas
mais ben me porcato, facendome sorda
que
queda decindo:
¡Probiña da tola!
.jpg)